Nie sądziłam, że kiedyś przyjdzie taki czas, gdy będę pragnęła miłości. Zawsze wydawało mi się to odległe. Uważałam, że związek jest swego rodzaju smyczą, która bardzo ogranicza wolność. Widziałam wiele par, którym się nie powiodło. Zdesperowane wadery, wyniszczone psychicznie basiory. Obiecywałam sobie wiele razy, że nie dam się wpakować w żaden związek... a mogłam siedzieć w domu i godzić się na wszystko, co mi każą. Pamiętam, jak przed ucieczką w pośpiechu pisałam list do mamy.
"Mamo
Chciałabym usiąść naprzeciwko Ciebie i porozmawiać z Tobą. Tak szczerze jak nigdy dotąd. Powiedzieć Ci, co się działo przez całe moje doczesne życie... że tak naprawdę nie znasz swojej córki i nie wiesz ile bólu nosi na barkach... jak mocną miała psychikę... ale to chyba nigdy nie nastąpi... nie mam tyle odwagi. Nigdy nie byłyśmy na tyle blisko, bym mogła się tak otworzyć.
Diletta"
Sporo czasu już minęło... a ja wciąż jestem taka sama. Nic się nie zmieniam, ani nie uczę się na błędach. Nie wiem do jakiego typu wilków się zaliczam. Jestem głupia, ale całkiem inteligentna. Potrafię rozwiązywać cudze problemy, ale nie potrafię zaradzić własnym. Lubię dużo wiedzieć na temat innych wilków, chociaż ta wiedza wcale nie jest mi potrzebna. Każdego nowego tygodnia zaczynam wszystko od nowa, pragnę się zmienić i wierzę, że kiedyś mi się to uda. Choć czasem krytycznie spoglądam na świat, wiem, że sama potrzebuję masy pracy. Poza tym uśmiecham się, żartuję, płaczę i kłamię, jak każdy choć codziennie obiecuję sobie tego nie robić. Czasem jestem z siebie dumna, lecz częściej po prostu sobą zmęczona. Zwyczajnie. Nienawidzę mojej nadwrażliwości. Nienawidzę, gdy mi nic nie wychodzi, nienawidzę swoich wielkich słabości, nienawidzę swojego strachu, czasami nienawidzę żyć. Niektórym może się to wydać paradoksalne, ale nie chcieć żyć to nie to samo, co chcieć umrzeć. Nie. Można nie znosić już życia, nie pragnąc jednak odejść, dążąc do innego życia, niewyobrażalnego...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw po sobie ślad!