Od Wintry'ego - Szczęście

UWAGA, PONIŻSZY TEKST ZAWIERA WYRAZY, OKREŚLANE MIANEM BRZYDKICH SŁÓW / PRZEKLEŃSTW. CZYTASZ NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ!

Rano zauważyłem, iż w jaskini nie ma Pavony. Nie zwróciłem szczególnej uwagi na inne wilki, chociaż nie wiem, czy któryś mnie nie wołał. Wybiegłem z jaskini kierowany rządzą głodu. Galopowałem w stronę lasu. Pod czas biegu rozłożyłem skrzydła, by wznieść się do góry. Świerze powietrze zamąciło mi we łbie, a zapach żywicy z nim splątany pozbawił mnie orientacji. Nim się spostrzegłem, najnormalniej w świecie uderzyłem w drzewo. Przejechałem po konarze zostawiając krwawy szlak.

- Cholera. - stęknąłem.

- Co... Oj Wintry, Wintry coś ty ze sobą zrobił? - usłyszałem znajomy damski głos.

- Heh, ja walnąłem w drzewo jak widać. - obróciłem się i zobaczyłem Pavonę.

- Chodźmy do jaskini, opatrzę cię. - chwyciła mnie za łapę i poszliśmy do miejsca spoczywania.

***

Po opatrzeniu rany usadowiłem się w koncie. Wadera wytargała coś zza kamulca na końcu jaskini. 

- Nie ma nikogo oprócz nas? - zapytałem bezmyślnie.

- Wilki mają inne rzeczy do roboty niż siedzenie w jaskini. - odpowiedziała nie obracając pyska.

Ciepłe słoneczne promienie przebijające zimną mgłę dostały się do mojego futra od góry. Padały akurat na miejsce największego zagłębienia w mym ciele. Z rozkoszą zamknąłem oczy. Zaraz przy uchu poczułem ciepły oddech, a po łapie łaskotały mnie pióra.

- Wiesz Wintry... - zaczęła wilczyca.

- Tak?

- Chcę ci coś powiedzieć. - zdziwiłem się nieco.

- Słucham.

- Znamy się dosyć długo, a ja... - zaczęło się robić ciekawie i dziwnie... - Ja się chyba w tobie zakochałam...

- Co...? - nie dochodziło to do mnie. Zerwałem się jak oparzony.

- No...

- Ty? We mnie?

- Yhym...

- Nie wiesz jak się cieszę! - przytuliłem waderę, a ta się uśmiechnęła.

- Ja też...

Jej oczy zalśniły pod wpływem łez szczęścia. Moje chyba też, ale teraz byłem skopiony tylko na tym co przed chwilą usłyszałem; wpatrywałem się w jej promienny uśmiech i roześmiane oczy. Przytuliłem ją jeszcze mocniej.

- Au, bo mi żebra złamiesz! - zaśmiała się, a ja ją puściłem.

- Kochana, nie mogę uwierzyć, że taki cud się stał. Ja... Ja bałem się ci to...

- Ale teraz już masz odpowiedź i nie ma się co czaić. - mrugnęła.

Serce łomotało mi jak młotek. Dopiero teraz zauważyłem, że samica przyniosła mięso.

- Jak chcesz to jedz, ja nie jestem głodna. - odpowiedziała na nie zadane pytanie.

- Dzięki.

Począłem jeść. Później wyszliśmy na zaśnieżoną łąkę. Niebo miało piękny, błękitny kolor. Było słychać z dala śpiewny ptaków oczekujących prawdziwej wiosny.

<Pavona?>