Spojrzałem na Aurelię, którą około godziny temu uratowałem z dna zamarzniętego jeziora i uśmiechnąłem się przyjaźnie w jej kierunku, pokazując białe, równo ułożone, ostre zęby.
- Pewnie, nie widzę przeszkód. - Powiedziałem.
- To gdzie najpierw? - Zapytała i odwzajemniła mój uśmiech.
- Zaczniemy od miejsca, w którym się znajdujemy. To Kanion Samotnej Gwiazdy, miejsce mojego przyjścia na świat. Zostało one przeniesione wraz ze wszystkim, co znajdowało się na naszym starym terytorium na tereny Ziemi Wojny przez Watahę Górskiego Potoku, która jest obecnie naszym najgroźniejszym wrogiem. - Powiedziałem.
- Ale to przecież jaskinia alf... - Rzekła wadera, odwracając się i patrząc na jaskinię wyrytą w jednej ze ścian kanionu.
- Widzisz, Star to moja siostra. - Odpowiedziałem.
- Naprawdę? Nie wiedziałam. - Odparła wilczyca, a jej wzrok znów powędrował w moją stronę. Odwróciłem się i zacząłem powoli ruszać przed siebie, a Aurelia za mną. Przeszliśmy przez wszystkie niegdyś pustynne tereny, a podczas tego spaceru opowiedziałem wilczycy o świecie, który pozostawiłem za sobą. W chwili, kiedy spacerowaliśmy po terenach klimatu umiarkowanego, Aurelia zadała nieoczekiwane pytanie:
- Miałeś kiedyś partnerkę?
- Tak. - Odpowiedziałem, patrząc w przestrzeń.
- Co się z nią stało? - Zapytała, widząc, że natychmiast posmutniałem.
- Została po drugiej stronie... Najpierw byliśmy razem szczęśliwi, potem ona odeszła z watahy i została opętana przez demona. Nawet się nie pożegnaliśmy. - Rzekłem. - Wybacz, ale nie mam ochoty dalej drążyć tego tematu.
- Dobrze, rozumiem. Przepraszam, że w ogóle o to pytałam, nie powinnam... - Odpowiedziała nieco zmieszana Aurelia.
- Nie szkodzi. - Rzekłem i lekko przyspieszyłem kroku. Pokazałem Aurelii również tereny nadmorskie, a następnie ruszyliśmy w stronę zimowych. - Nie wybrałaś jeszcze jaskini.
- Rozejrzę się za jakąś.
< Aurelia? Tak średnio u mnie z weną... >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw po sobie ślad!