Kiwnęłam łbem na znak, że nie mam nic przeciwko. Ruszyłam za basiorem, odnosiłam wrażenie, iż każdy teren zna jak własną kieszeń.
Po niespełna piętnastu minutach dotarliśmy nad "Wodne Serce". Teren ów był bardzo piękny. Było tu trochę cieplej, a śnieg nie sypał jak szalony.
Basior oprowadzał mnie po dość obszernych terenach watahy przez dłuższy czas. Kiedy pokazał mi jaskinię, pożegnałam się z nim.
Postanowiłam przyjrzeć się domu. Chwilę poleżałam w mojej nowej jaskini, po czym postanowiłam mimo pogody ruszyć na spacer.
Dreptałam powoli. W pewnym momencie wpadłam ponownie na jakiegoś wilka.
<Ktoś?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw po sobie ślad!