- ...Kotek... - mruknąłem. Wadera wyszczerzyła oczy.
- Co? - zapytała cała czerwona. Matko boska, jak to zabrzmiało. Zrobiłem się cały czerwony.
- Umm... To znaczy... Miałaś na barku... Bazie kotki.. - wyjąkałem. Nasari zamrugała oczami. Odetchnąłem z ulgą. Udało mi się wyjść z opresji. Zdjąłem łapę z jej barku i pomachałem jej przed twarzą gałązką.
- A no dobra. Ale co naprawdę chciałeś? - zapytała ze śmiechem. Czułem się trochę głupio.
- Następnym razem... W sensie kiedyś możemy tam iść... jeszcze raz. - powiedziałam i niepewnie zajrzałem w śliczne oczy wadery, która uśmiechnęła się szeroko. To w niej lubiłem. Ta pogoda ducha i ta... beztroskość. To czego ja nigdy nie mogłem zaznać, przez moją siostrę.
- Ooo, Pan Musimy Trenować... Chcę iść jeszcze raz na Północne Wycie. - powiedziała Nasari z lekkim sarkazmem. Odwróciłem łeb w bok i wbiłem wzrok w ziemię.
- Tak tylko mówię. - chrząknąłem. - Ale jak już mówimy o tym, to masz piękny głos.
- Dziękuje. - powiedziała cicho Nasari. - Ty też. Może powinieneś zostać śpiewakiem. - zachichotała.
- Tak. A kto będzie pilnował Dusk Shadow? - zapytałem. Nie oczekiwałem odpowiedzi i wilczyca o tym wiedziała. - Tak więc, będę już się zbierał.
- A nie możesz jeszcze zostać? - zapytała. - Mam jeszcze trochę jelenia. Może jesteś głodny? - zapytała nieśmiało. Poczułem nieprzyjemne ssanie w żołądku. Kiwnąłem lekko głową. Wszedłem za Nasari do jaskini. Nawet w ciemności błyszczała czystością. Była wspaniale utrzymana.
- Masz fantastyczną jaskinię. Jest czysta. Nie to co moja.
- Dziękuje. - powiedziała wilczyca i podała mi mięso. Zacząłem je jeść powoli, choć miałem ochotę się na nie rzucić.
- Nasari. Możesz mi coś powiedzieć o swojej przeszłości. Chodzi mi o to, że może dojdę w jaki sposób jesteś powiązana z Wojownikiem Światła. Słyszałem taką historię, ale najpierw muszę coś sprawdzić. - mruknąłem po dłuższej chwili.
< Nasari? Opowiesz mi swoją historię? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw po sobie ślad!