Byłam bardzo zaskoczona takim obrotem spraw. Co do jasnej mu odpowiedzieć? W ułamku sekundy wszystko przemyślałam: nie chcę go tracić i go... kocham. Jednak jeżeli za niego wyjdę, stanę się przybraną matką Honor. A może to przeznaczenie, skoro Geralt z Rivi kochał kiedyś Yennefer, tak do mnie podobną, a Honor była jej córką. Ach... Raz się żyje. Ale czy to na pewno jest ten jedyny? Już dwa razy się pomyliłam. Ale może tym razem? No cóż... Do trzech razy sztuka.
- Geralt... - Spuściłam wzrok. Pierwszy raz w swym całym życiu okazałam, okazałam dość nietypową dla siebie nieśmiałość. Cisza dłużyła się już od kilku minut, a ja zastygłam bez najmniejszego nawet ruchu.
- Ayoko? - Geralt wyrwał mnie z transu. Podniosłam oczy i skoczyłam na niego, przewracając go. Stanęłam nad nim i pocałowałam.
- Czyżby to znaczyło, że się zgadzasz? - Spytał z uśmiechem.
- Hmm... Może? - Odpowiedziałam, odwzajemniając uśmiech. Schyliłam się, i szepnęłam mu do ucha:
- Kocham cię. - Powiedziałam.
< Geralt z Rivi? Sorki, że tak długo... >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw po sobie ślad!