Od Ilii - Drastyczne zmiany

W tak krótkim czasie tak wiele się zmieniło, głównie uległo zniszczeniu. Wszystko to za sprawą jednego i tego samego wilka. Przez cały nasz z wiązek z Arcun'em porównywał niby przypadkiem mnie z Last Hope. Z początku sporadycznie, jednak z czasem to się nasilało. W końcu nie było godziny bez odwołań do zmarłej i niedoszłej jego partnerki. Było to męczące i bardzo bolesne, ale nie dawałam po sobie tego poznać. Nie przy małej Blue Dream. Nie zamierzałam jej zepsuć tych chwil, nie kiedy już zaaklimatyzowała się w nowej rodzinie. Każdego dnia miałam coraz bardziej tego dosyć, byłam bliska załamania i chęci wygarnięcia mu tego, że nie jestem i nigdy nie byłam jego Last.

Jego Last... Ach tak, to takie oczywiste... On mnie nie kocha, jego serce dalej należy do Hope. W sumie, coś tak czułam ale dopiero wtedy dotarło to do mnie z pełną siłą.

Pewnego dnia jak zwykle mówiąc o Last wyszedł na możliwe polowanie. Tego samego dnia zamierzałam od niego odejść, nie byłam w stanie słuchać o jego jedynej miłości. Nie wrócił już, zaginął. Mimo szukania go przez kilka dni, nic nie udało się ustalić. Alfy ostrzegły mnie, że w takich przypadkach szanse na powrót wilka są bliskie zeru. Postanowiłam zakończyć ten rozdział życia. Wniosłam o rozstanie i zmianę jaskini z Blue. Widziałam smutek i wyrazy współczucia u innych w trakcie tego procesu, chcieli mi dodać otuchy.

Te wszystkie wydarzenia w dużej mierze zostawiły na mnie swój ślad. Nie byłam już tą waderą, którą rozsadzały pokłady energii i zawsze się wygłupiała. Nie. Uległam wyciszeniu i uspokojeniu, ale dalej potrafiłam się uśmiechać i pocieszać innych. Można powiedzieć, że wyszło mi to na dobre, te wszystkie tragedie. 

Na samo wspomnienie zwiesiłam głowę ale nie mogłam się użalać nad sobą w milczeniu, bowiem tą chwile wybrała sobie Dream na podejście.

- Mamo, możemy wyjść? - Zapytała kiedy nocne niebo całkowicie zawładnęło sklepieniem, a gwiazdy radośnie mrugały. Uśmiechnęłam się ciepło do adoptowanej córki wstając.

- Oczywiście kochanie - to powiedziawszy wstałam i wyszłyśmy z naszej, od niedawna, jaskini. Było późno, wielu już spało o tej porze. Ale nie my. Widok szczęśliwie hasającej po łące małej waderki, której niespotykany ogon i włosy zaczęły tętnić własnym życiem, pokrzepiał mi serce. Siedziałam tak sobie obserwując jej harce, kiedy nagle się gwałtownie zatrzymała. Podążyłam za nią wzrokiem i wówczas dostrzegłam to, co ona. Nie dalej niż jakieś 30 metrów od niej stał basior, który także spoglądał na nią. Nagle Blue biegiem wróciła do mnie. Przyjrzałam się jej.

- W porządku kochanie?

- Mamo, ja go nie znam - pisnęła. Pogłaskałam ją po głowie.

- W porządku. Wiesz, że on dołączył ledwie parę godzin temu? Chyba nawet ma mieszkać niedaleko nas. Na pewno jest miły - dodałam dla otuchy.

- Wolę wrócić - wymamrotała. Zaśmiałam się cicho i wstałam. Popchnęłam ją nosem, by śmiało ruszyła. Nim dołączyłam do niej, zauważyłam, że ten nowy przygląda nam się. Kiwnęłam mu głową, a gdy odwzajemnił gest, poszłyśmy do siebie.

<Milo?>