Od Niko - Poznanie swych umiejętności w walce

Tata jak co dzień przygotował śniadanie dla całej naszej rodziny.

- Wyśmienite! Jak ty to robisz? - Zapytała mama oblizując się.

- To moja słodka tajemnica. - Powiedział tata uśmiechając się.

- Tato, możemy odwiedzić przyjaciół mamy? - Zapytała Aravel przeżuwając kawałek mięsa.

- Jasne, lecz pod okiem mentorów i mamy, jeśli wam pozwolą, możecie iść. - Odpowiedział tata.

- Pójdziemy zapytać nauczycieli i wilka o którym nam mówiłaś, czy możemy mieć u niego swoją pierwszą lekcję? - Zapytała Aravel podgryzając kość ze śniadania.

- Jasne. - Odpowiedziała mama.

- Tato, pójdziesz z nami? - Zapytałam.

- Nie, ja muszę pójść na polowanie abyście miały co jeść. - Odpowiedział.

- Dobrze, więc chodźmy! - Powiedziała mama po czym otworzyła swoją wielką, skórzaną torbę. - Wchodźcie, polecimy, będzie szybciej. - Powiedziała mama.

- Mamo, mogę lecieć na twoim grzbiecie? Będę się mocno trzymać! - Zapytała Aravel gdy już miała pakować się do torby.

- Jasne, tylko uważaj abyś nie spadła! - Powiedziała troskliwie. Byliśmy z bratem w środku torby, było tam strasznie ciemno, ale i ciepło oraz przytulnie.

- To już tutaj, później dolecimy jeszcze w jedno miejsce do mentorów, dziś będziecie pokazywać swoje najlepsze strony podczas walki. - Wyjaśniła mama.

- Super! Uwielbiam walkę! - Krzyknęła Aravel entuzjastycznie.

- Ja tam nie lubię walki... - Odpowiedział brat. Aravel weszła do środka jaskini, mama czekała tuż za nią, my podążaliśmy za siostrą.

- Kim jesteście i czego tutaj chcecie? - Powiedział wilk powarkując.

- Jestem Aravel, córka Sheiry, a to moje rodzeństwo. - Przywitała się.

- Sheiry? Przepraszam, nie przedstawiłem się, mam na imię Decron i jestem jej przyjacielem, bardzo chciałem was poznać. - Odpowiedział wilk zmieniając ton na nieco spokojniejszy. Wtedy weszła mama i powiedziała:

 - Przepraszam że nie zawiadomiłam cię o odwiedzinach. 

- Nic nie szkodzi, sam chciałem do ciebie przyjść, aby je zobaczyć. - Odpowiedział.

- Mogą tutaj zostać na chwilę? Zaraz wrócę. Mam jeszcze jedno pytanie, mogą mieć tutaj swą pierwszą lekcję walki? Polecę teraz zapytać ich nauczycieli czy zgodzą się. - Powiedziała mama do wilka.

- Jasne, byłbym zaszczycony. - Odpowiedział.

- Do zobaczenia! - Powiedziała mama po czym wystrzeliła w powietrze.

- Pa. - Powiedział wilk.

- Pa mamo. - Pożegnaliśmy się z mamą.

- Chcecie coś do jedzenia lub picia? - Zapytał wilk w kapturze.

- Nie, dopiero jedliśmy śniadanie, czy to smok stoi na twoim grzbiecie? - Zapytała siostra.

- Tak, nazywa się szpon. - Powiedział wilk uśmiechając się do swojego smoka.

- Chciałabym kiedyś mieć smoka... Ale to tylko marzenie... - Odpowiedziała Aravel.

- Marzenia czasem się spełniają. - Powiedział wilk próbując poprawić humor siostrze.

- Ta... Jasne. - Odpowiedziała Aravel.

Wtedy do jaskini weszła nasza mama razem z nauczycielami.

- Cześć Crystal, widzę że jesteś nauczycielem jednego z tych szczeniąt. - Powiedział Decron.

- Tak, Niko. - Odpowiedziała krótko.

- Mógłbym sprawdzić atuty szczeniąt? Będę delikatny! - Zapytał Decron, wszyscy nauczyciele pokiwali pyskami na tak.

- Więc kto pierwszy? - Zapytał.

- Ja bym mogła... - Zgłosiła się Aravel i podeszła do wilka.

- Gotowa? - Zapytał.

- Zawsze! - Uśmiechnęła się.

- Zacznijmy. - Odpowiedział, po czym próbował zaatakować ją w bok, uniknęła tego i ugryzła go w nos.

- Daj z siebie wszystko! - Krzyknął Decron, a ona podrapała go w prawy bok, ugryzła go w opuszkę prawej przedniej łapy, zapiszczał cicho. Potem wilk powalił ją na ziemię, chciał ugryźć ją w szyję, kłapnął pyskiem obok, ale odsunęła się i wstała po czym ugryzła go w szyję, głośno zapiszczał. - Dobra, koniec. Świetnie sobie radzisz jak na szczenię, ledwo żyję, jesteś niesamowita, gdzie się tego nauczyłaś? - Zapytał zachwycony dysząc. - Brawo Aravel, jesteś świetna w walce, choć niektóre z twoich uników nie były najlepsze, jesteś jeszcze szczeniakiem, więc masz czas na naukę.

- Dziękuję. - Odpowiedziała, po czym zasnęła z wycieńczenia.

- Kto teraz, maluchy? - Zapytał wilk, po czym raz spojrzał na mnie, raz na brata.

- ... - Podeszłam bez słowa jakby bezbronna.

- Gotowa? - Zapytał.

- ... - Tylko skinęłam łbem na tak i rzuciłam na niego wyzywającym spojrzeniem, wilk chciał powalić mnie na ziemię kopiąc w podbrzusze, odskoczyłam po czym ugryzłam go w kark, a on upadł, ale po chwili wstał i czekał na mój atak, wskoczyłam na jego grzbiet i wbiłam me ostre pazury w jego ciało z wielką siłą, wilk zapiszczał. Potem chciał odrzucić mnie łapą do ściany jaskini, odskoczyłam i tym razem ugryzłam go w tylną, lewą łapę, upadł.

- Jesteś bardzo szybka i świetna w unikach, lecz trochę gorsza w atakach, brawo mała. - Powiedział wilk, a Demon podszedł do niego aby opatrzyć jego rany. Wilk na nowo wstał, a moja mentorka dała mu trochę jedzenia i wody, aby poczuł się lepiej.

- Chcesz walczyć ze mną czy ze swoim mentorem? - Zapytał Decron mego brata - Spirita.

Ten spojrzał na rany wilka i odpowiedział: - Nie chcę abyś cierpiał, będę walczył z mentorem.

- Dobrze. - Odpowiedział, położył się na swoim posłaniu i patrzył na przebieg walki.