Od Niko - Pierwsza przyjaciółka

- Wstawajcie szczeniaki! - Powiedziała nasza mama, po czym cała nasza mała grupka bardzo szybko obudziła się.

- Mamo, dlaczego nas budzisz? - Zapytał mój braciszek, Spirit.

- Bracie, zapomniałeś? Dzisiaj dzień nauki, nasze pierwsze lekcje! - Powiedziała z entuzjazmem Aravel.

- No tak... - Odpowiedział. 

- Chodźcie, przedstawię was waszym nauczycielom - Powiedziała mama uśmiechając się po czym zatrzepotała skrzydłami aby je trochę rozruszać. Potem wyszliśmy z jaskini drepcząc za mamą.

- A kto nauczy nas latania? - Zapytała moja siostra, Aravel próbująca lekko się unieść, ale bez większego skutku.

- Być może ja, jeśli będziecie chcieć. W końcu miło uczyć się z rodziną, prawda?

- Jasne! - Krzyknęła z entuzjazmem Aravel.

- Niko, dlaczego nic nie mówisz? - Zapytał mnie mój brat.

- Nie lubię się odzywać... - Odpowiedziałam cichutko.

- Ok... - Odpowiedział.

- To już tutaj. Aravel, to twój nauczyciel. - Powiedziała mama wymieniając jej imię, a ona ruszyła szybko w stronę wilka.

- Witaj mała, jestem Patton. Ty masz na imię Aravel, tak?

- Tak... - Powiedziała mała Aravel rozglądając się po jaskini nauczyciela.

- Do zobaczenia, Aravel. - Powiedzieliśmy chórkiem ze Spiritem. 

- Pa... - Powiedziała lekko zagubiona Aravel.

- Chodźcie szczeniaki, idziemy do jaskini waszych mentorów. - Powiedziała mama.

- Dobrze mamo. - Powiedzieliśmy chórkiem ze Spiritem.

Doszliśmy do jaskini, tam czekali na nas dwaj nauczyciele.

- To Crystal, twoja nauczycielka, Niko. A to twój nauczyciel - Demon, Spirit. 

Spojrzałam niezauważalnie na moją mentorkę i powolutku podeszłam, była to wadera o śnieżnobiałym futrze i pierzastych skrzydłach. Wadera posiadała trójkę szczeniąt, jeszcze spały.

- Pa mamo! - Powiedzieliśmy razem z bratem.

- Pa, Sheira! - Powiedzieli przyjaciele naszej mamy.

- Dobra maluchy, kim chcielibyście zostać, gdy dorośniecie? - Zapytała moja nauczycielka.

- Może... Magiem! - Powiedział Spirit z wielkim zachwytem w głosie.

- Polującą... - Odpowiedziałam niechętnie na zadane mi pytanie.

- Dobrze... Pierwszą lekcją będzie... Poznanie kilku nowych wilków! - Oznajmił mentor Spirita.

*Tylko nie to...* - Pomyślałam wystraszona.

- To pierwsza lekcja? Myślałem że będziemy robić coś innego... - Rzekł mój brat z lekkim zażenowaniem w głosie. 

- Każdy mały wilczek zaczyna od tego. - Powiedział Demon z uśmiechem.

- Aha... - Odpowiedział.

Poszliśmy wtedy pospacerować w celu poszukania szczeniąt, z którymi moglibyśmy się zaprzyjaźnić, znaleźliśmy tylko jaskinię, w której rozmawiała jakaś para wilków, były dorosłe. Dopiero co dołączyły do watahy, oczywiście musiałam zrobić coś, czego nigdy nie chciałam - Porozmawiać z kimś.

- Idź zagadaj czy coś... - Powiedział Demon, basior który pierwszy raz w życiu był czyimś mentorem.

- Śmiało, Niko. Ruszaj. - Powiedziała Crystal.

- Dobrze... - Odpowiedziałam niechętnie i ruszyłam do jaskini. Była tam jakaś różowa wadera z diamentem na boku, wyglądała sympatycznie.

- Witaj, jak masz na imię? Ja jestem Niko. - Powiedziałam merdając lekko ogonkiem.

- Mam na imię Kiiyuko, od jak dawna tutaj należysz?

- Urodziłam się tu kilka dni temu... Znam trochę tereny, mogę cię oprowadzić. - Odpowiedziałam.

- Chętnie się przejdę. - Odpowiedziała nowo poznana mi wadera.

- Najpierw pójdźmy do Słonecznej Polany, to wspaniałe miejsce. Mimo śniegu, dalej sam tam ciepłe promienie słońca... - Zaproponowałam, dziwne że zdołałam zacząć rozmowę.

- Sama nazwa zachęca, ścigamy się? - Zapytała.

- Oczywiście, że ze mną nie wygrasz! - Krzyknęłam uśmiechając się.

- Jesteś pewna? - Powiedziała rzucając we mną śnieżną kulą.

- Ej, To nie fair! - Krzyknęłam szczęśliwie dysząc.

- I kto jest pierwszy? - Powiedziała szczęśliwie po czym niepostrzeżenie wyskoczyłam przed nią z drzewa i wyprzedziłam.

- Ja! - Krzyknęłam szczęśliwie dobiegając do wielkiego drzewa na środku polany.

- Brawo, wygrałaś! - Powiedziała szczęśliwie dysząc, zupełnie jak małe szczenię.

- To było łatwe, dziękuję za spędzony czas, nigdy nie miałam tyle zabawy... - Powiedziałam dalej dysząc i nie mogąc zaczerpnąć tchu.

- Pa, muszę już wracać! - Pożegnała się.

- Do zobaczenia później! - Krzyknęłam i pobiegłam do jaskini mojej mentorki.

- I jak z pierwszym poznanym przyjacielem? - Zapytała.

- Bardzo fajnie! - Odpowiedziałam.

- To super, zaliczone. Zaprowadzę cię do twojej jaskini, oczywiście jeśli chcesz. - Odpowiedziała moja nauczycielka skreślając pierwszy punkt z listy.

- Możemy iść. - Odpowiedziałam po czym dotarliśmy do mojej rodzinnej jaskini.

- I jak "pierwsza lekcja"? - Zapytał braciszek.

- Nieźle... - Odpowiedziałam po czym ucięłam sobie drzemkę.