Teraz to ja się zdziwiłam, ale znowu ten ból! Rana dała o sobie znać. Jęknełam i przewróciłam się na bok. Z bólu nie panowałam nad ciałem. Aaron dopiero teraz zobaczył rane. Imanika cały czas stała koło mnie. Znów zemdlałam. Tym razem kiedy się obudziłam byłam w naszej jaskini. Koło mnie leżał Aaron i dzieci. Miałam opatrzoną rane.
- Gdzie... gdzie Imanika? - spytałam
- Jest na zewnątrz - powiedział - Kim ona jest?
- wilczycą - byłam troche poddenerwowana
- a jaśniej
- znajomą która mi zawsze pomagała a ja byłam dla niej potworem - przyznałam się
(Aaron?)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw po sobie ślad!