Powstrzymałam łzy i zagryzłam ponownie wargę. Było sporo racji w tym, co basior przed chwilą przedstawił. Jednak z jednym się mylił. Nie robiłam tego dlatego, że był jedynym basiorem, z którym przyszło mi rozmawiać. Moje serce darzyło go uczuciem, które nie jest chwilowe. Nie tak łatwo będzie zapomnieć. To jest bardziej trudniejsze niż może się wydawać. I co? Po prostu ot tak zapomnieć? Zawsze będę czuła do niego coś więcej, ale muszę pogodzić się z tym, że przecież dla wadery, którą zna, tak na oko, tydzień, może dwa nie porzuci swego życia. Nikt tego nie zrobi, bo, jakby nie patrząc, jestem dla niego obca. Wie tylko, ile mam lat oraz zna moje imię. Nic więcej. Sama nie porzuciłabym swego partnera, z którym jestem całe życie dla kogoś, kogo nie znam. Muszę pogodzić się z prawdą.
- Rozważam twoje słowa i... są mądre, więc... przekonałeś mnie, abym została... - rzekłam.
Basior tylko skinął głową. Nie odezwał się nic więcej. Postanowiłam żyć tak, jakbyśmy nigdy nie przeżyli tego dnia. Oficjalnie jesteśmy tylko przyjaciółmi. Nie kręcą mnie romanse, a pakować się w czyjś związek nie będę. Przecież, cho lera, nie jestem bez serca. Być może Patton ma rację... Być może będzie ktoś, kto mnie pokocha? Wiem tylko, że będę musiała długo czekać, gdyż... Na pstryknięcie palcami miłość się nie pojawi ot tak.
< Patton? >
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Zostaw po sobie ślad!